ik reis alleen, dan ben je wat vrijer nieuwe mensen te ontmoeten.

 

Het is natuurlijk niet in het kader van dit blog de bedoeling om het gegeven paard in de bek te kijken en een grote mond op te zetten met betrekking tot de vakantiekultuur zoals deze zich heeft ontwikkeld in ons land. Ik heb gereisd in mijn vroege jeugd, maar echt een vakantie waarin je niets hoeft en niks doet, nou, ik wens U veel personeel. Leeg heb ik mij nooit kunnen voelen en er ook al evenmin naar verlangen gekund. Wat ik wel in het kader van dit blog wil beleven is de bevrijdende kracht van de humor, die natuurlijk schuil gaat in het gegeven van het verhaaltje dat ik mijn reis maakte naar het verre ministaatje Balconia.



Op het ogenblik voel ik mij niet leeg, ik heb alles gedaan wat er gebeuren moest en de afgelopen tijd is mijn beleven van het sociale bepaald druk geweest, maar ik hoop dat van hetgeen ik daarmee heb bereiken kunnen er iets van blijft hangen ten eigen bate en nut. Het gaat mij niet om geld, dat was min of meer de slotconclusie en mijn belang in de bezigheden was zeer betrekkelijk in verhouding tot wat anderen erin wilden zien en ik was mij daar slechts ten dele van bewust.

Dit blog blijkt mij een beetje uit de hand te lopen in die zin, dat ik geneigd ben  dezelfde fouten als voorheen te maken en te graag alleen wil blijven. Ik heb namelijk in Balconia inmiddels een metgezel ontmoet waarmee ik elke avond in een van mijn kant nogal eenzijdig overleg treed, maar hij luistert tenminste als een gewoon mens naar wat ik te zeggen heb en ik zie geen aanleiding om problemen te verwachten die er niet hoeven zijn, het lijkt of alle narigheid van de laatste jaren van mij afvalt.

+ + M + +